Sheldon College werd in 1997 opgericht onder leiding van directeur en CEO Dr. Lyn Bishop, OAM. Dr. Bishop hechtte veel belang aan een respectvol en vrolijk leerproces en wilde een school oprichten voor alle kinderen in Redland Shire.
De school beslaat 5,6 vierkante kilometer en bevindt zich in een landelijke omgeving. Ze streeft naar kwaliteitsonderwijs in een veilige leeromgeving voor alle leerlingen. Ze stelt hoge normen aan zowel het personeel als de leerlingen op het gebied van kleding en uiterlijk, gedrag, individuele leerprocessen en werkgewoonten.
De wereld verandert voortdurend. Sheldon College stimuleert en helpt leerlingen daarmee om te gaan. Daarom verlaten leerlingen de school met de juiste vaardigheden en kennis om zichzelf verder te ontwikkelen. Ze zetten hun eigen leerproces voort en kunnen effectief communiceren en samenwerken, creatief denken en problemen oplossen. Ze zijn innovatief, kunnen omgaan met informatie en media, bezitten kernvaardigheden en hebben veel zelfvertrouwen.
De uitdaging
Het begon toen de school zich realiseerde dat ze een kader en een gemeenschappelijke taal nodig had voor een goed onderwijs- en leerproces. Het onderwijskader uit Marzano's "Art and Science of Teaching" (2007) bood het onderwijspersoneel op onderzoek gebaseerde methodologieën voor kwalitatieve lessen, waarbij ze rekening konden houden met de behoeften en mogelijkheden van individuele leerlingen.
Volgens Marzano is de kunst van lesgeven een combinatie van expertise in diverse onderwijsstrategieën én een diepgaand inzicht in individuele leerlingen en hun behoeften op specifieke momenten.
Individuele leerkrachten moeten vaak snel bepalen welke strategieën op een bepaald moment geschikt zijn voor een leerling. Voor efficiënt lesgeven is dus creativiteit nodig. Leerkrachten hebben echter diverse onderwijsstrategieën en ze kiezen zorgvuldig welke strategie het effectiefst is om nieuwe inhoud en vaardigheden over te brengen. Daarom is lesgeven ook een soort wetenschap.
Leerkrachten die werken binnen het onderwijskader van Marzano ontwerpen lessen en lesdelen door zorgvuldig te plannen. Ook denken ze goed na over de volgende ontwerpstap in hun werk.
- Hoe kan ik leerdoelen vaststellen en communiceren, de vooruitgang van leerlingen bijhouden en successen vieren?
- Hoe kan ik leerlingen helpen effectief om te gaan met nieuwe kennis?
- Hoe kan ik leerlingen helpen hun nieuwe kennis te oefenen en verdiepen?
- Hoe kan ik leerlingen helpen ideeën over nieuwe kennis te verzinnen en te testen?
- Hoe kan ik leerlingen betrekken?
- Hoe kan ik regels en werkwijzen voor de klas opstellen en handhaven?
- Hoe kan ik (h)erkennen dat regels en werkwijzen niet worden gevolgd in de klas?
- Hoe kan ik effectieve contacten met leerlingen opbouwen en onderhouden?
- Hoe kan ik hoge verwachtingen van alle leerlingen communiceren?
- Hoe kan ik effectieve lessen opzetten die deel zijn van een coherent geheel?
Sheldon College vindt voortdurende verbetering een belangrijke organisatorische waarde en daagt het onderwijspersoneel uit om hun beroepskennis en -praktijk continu te verfijnen en ontwikkelen. De school heeft in eerdere jaren veel werk verzet rond leerdoelen en het bijhouden van de voortgang van leerlingen. Sinds kort is de school bezig dit werk te ontwikkelen en uit te breiden.
Met dit initiatief breidde de school de toolkits en onderwijsstrategieën van leerkrachten uit. Effectieve feedback werd zo onderdeel van het leerproces, dankzij een reeks hulpmiddelen en digitale tools.
Richard McLaughlin is een doorgewinterde leerkracht. Hij gebruikt technologie voor geïndividualiseerd onderwijs dat aansluit op de behoeften van zijn leerlingen. McLaughlin is zelf onderwijsassistent op High School of the Future in Philadelphia en heeft autisme. Hij geeft les aan een klas leerlingen van diverse niveaus, van kleuters tot zesdeklassers.
Met het SMART-bord® als samenwerkingsgerichte tool voor hem en zijn leerlingen heeft Richard het leerproces in zijn klas in de laatste 11 jaar sterk verbeterd. Wanneer de leerlingen 's ochtends aan de slag gaan met het touchscreen kunnen ze zelf de kleur van hun pen kiezen. Volgens Richard is dat niet zo onbenullig als het lijkt.
"Ik heb ze aangeleerd om van kleur te veranderen. De ene houdt nu eenmaal van paars, de andere van geel, zwart of rood. Het lijkt onbelangrijk, maar het gaat om kinderen met het niveau van een driejarige. Dat ze zelf naar het bord kunnen lopen, een pen kunnen kiezen, van kleur kunnen veranderen en hun eigen naam kunnen vinden, dat is een hele prestatie voor ze."
Richard McLaughlin
Als de leerlingen de pen doorgeven aan een klasgenoot, zodat die diens naam kan vinden, leren ze delen en samenwerken. "De leerlingen leren om op hun beurt te wachten, te klappen en feedback te geven aan andere leerlingen als die iets goeds doen," zegt hij. "Door hun autisme hebben sommige van deze kinderen niet door dat er andere mensen op de wereld zijn. Dat is iets waar we dagelijks aan werken."
Richard kan inspelen op de behoeften van verschillende leerlingen met afbeeldingen, kleuren en tekst die tegelijkertijd op het bord verschijnen. Hij opent en downloadt zijn eigen pdf-bestanden van door de schoolorganisatie goedgekeurde lesprogramma's en andere websites op zijn computer. Vervolgens stuurt hij ze naar het SMART-bord. Ook gebruikt hij lessen die hij vindt op SMART Exchange.
Zijn favoriete methode om leerlingen nieuwe woorden aan te leren is zingen met de gitaar. Op het touchscreen kan hij tekst laten zien voor leerlingen die kunnen lezen, maar ook afbeeldingen voor leerlingen die dat niet kunnen. Hij laat leerlingen woorden spellen of naar plaatjes wijzen als hij het woord B-I-N-G-O speelt.
"Deze methode kun je afstemmen alle niveaus, want ik heb heel uitdagende woorden en heel eenvoudige woorden, en dan heb ik nog kinderen die alleen naar het plaatje kunnen wijzen. Er is bijvoorbeeld een leerling met het niveau van een anderhalfjarige, maar die wel weet wat een hamer is. Die kan dan naar de hamer wijzen. 'Heel goed!' zeg ik dan, en de leerling krijgt een klassikaal applaus."
Richard McLaughlin
Toen Richard zijn leerlingen lesgaf over de normale gang van zaken tijdens een avondje bowlen (routien is vaak belangrijk voor leerlingen met autisme), liet hij elke stap zien op het SMART-bord. Zijn leerlingen leerden hoe het is om bowlingschoenen te kiezen, de bal te gooien en een snack uit de automaat te kopen.
Zulke lessen zouden met traditionele middelen uren hebben geduurd volgens hem. Tijdens de rekenles isoleert Richard bepaalde delen van de sommen, zodat zijn leerlingen zich kunnen concentreren met behulp van Schermschaduw.
De meeste leerlingen vinden staartdelingen lastig, maar door afzonderlijke stappen te isoleren ontstaat er overzicht en kan Richard zijn leerlingen stapsgewijs door het probleem heenloodsen. "Ze begrijpen de som omdat ik delen ervan kan verbergen, delen waar ze zich op dat moment niet mee bezig hoeven te houden," zegt hij. Hij voegt eraan toe dat zijn leerlingen niet overweldigd raken, omdat ze niet kunnen zien wat er volgt.
Spotlicht helpt zijn leerlingen op dezelfde manier en elimineert de ruis van andere inhoud op het bord. Meer conventionele onderwijsstijlen gaan er misschien van uit dat leerlingen dit zelf kunnen, zegt Richard.
"Maar omschakelen is heel moeilijk voor sommige kinderen. Met Spotlicht kan ik kinderen duidelijk maken dat ze zich niet hoeven bezighouden met iets anders op het bord. We focussen ons nu alleen op dit probleem."
Richard McLaughlin
Bovendien kan Richard met het SMART-bord leerlingen benaderen op hun eigen niveau, niet op het niveau wat de rest van de wereld van hen verwacht. Meer informatie over SMART-displays: